’n Onvergeetlike Voëlsafari by Hanglip Nature Reserve en Studholme Nature Reserve.
Saterdagoggend het helder en vars aangebreek, en ek het geweet dit gaan ’n spesiale dag wees. Met die eerste lig op die horison het ek saam met oom Craig en tannie Z op die pad geklim, oppad na Louis Trichardt. Die opwinding het binne-in my begin borrel toe ons dorp toe ry — ek kon skaars wag om weer saam met oom Lourens die veld in te gaan. Hy sou my by die ingang van die Makado Mall optel, en toe oom Craig my daar aflaai, het ek oom Lourens reeds van ver af sien glimlag. Ons het mekaar met ‘n stewige handdruk en lag verwelkom. Ek het hom laas gesien toe hy die PH-skool besoek het, en dit was lekker om weer saam te wees met iemand wat my liefde vir voëls en die natuur deel.
Ons het eers vinnig by Spar ingedraai. Ek het muffins gekoop vir ‘n vinnige energie-happie en natuurlik genoeg water vir die dag se staptog — ek het geweet ons gaan diep in die bos in. Die volgende stop was die ingangshek van Hanglip Nature Reserve, ‘n juweel van ‘n plek weggesteek teen die berg. En sommer nog voor ons begin stap het, wys oom Lourens my al op drie “lifers” — voëls wat ek nog nooit vantevore gesien het nie:
-
Die Gryskopspeg met sy skerp geklop teen die boomstamme
-
Die Kleinrooibandsuikerbekkie wat flitsend tussen blomme gevlieg het
-
En die Sombre Greenbul, met sy vaal kleure maar pragtige roep
Ek het sommer dadelik geweet: dié dag gaan ek nie gou vergeet nie!
Nie lank daarna nie het die res van die stappers opgedaag — almal net so opgewonde soos ek. Ons het deur die hek beweeg en die eerste paar meter was ‘n warboel van binokulêre, kamera’s en sagte uitroepe van verwondering: “Kyk dáár!” “Hoor daai roep!” Die bos was lewendig — nie net van die geroep van voëls nie, maar ook van die energie van mense wat die natuur respekteer en bewonder.
Ons het in ‘n bakkie deur die digte woude gery. Die son het op magiese wyse deur die boomtoppe geskyn — op plekke het dit amper soos tonele uit ‘n sprokie gelyk. Goue lig het op mosbedekte bome geval, Ek het gedink: hierdie is hoe vrede lyk.
Na ‘n halfuur se ry het ons uiteindelik die piekniekplek bo-op die berg bereik. Ons het uitgepak, stoele uitgeslaan, en begin koffie maak. Daardie eerste sluk warm koffie in die koel berglug het soos ‘n verlate siel se troos gevoel. Ons het almal mekaar leer ken, en natuurlik oor voëls gesels — elkeen met sy eie storie van ’n skaars waarneming of ’n spesiale ontmoeting in die veld.
Toe was dit tyd om die woude in te stap. Die bospad was sag onder ons voete, en oral was daar voëlgeluide — van hoog in die boomtoppe tot laag tussen die struike. Ons het vars luiperdmis raakgeloop — helder en duidelik. Die adrenalien het begin pomp! Sommige van die tannies het geskrik en gegrap dat hulle nie ‘n ete op ‘n luiperd se spyskaart wil wees nie. Maar dit het ons net nog meer respek vir die wildernis gegee. Hier is die natuur nog baas.
Later die middag, terug by die kamp, het ons die vuur aangesteek. Die kole het begin gloei en die geur van wors het die lug gevul. Die geselskap was goed, almal met stories en lag.
Maar ek kon nie stil sit nie.
Ek het gevoel daar is nog iets wat op my wag. Ek het my verkyker gegryp en besluit om alleen ‘n entjie te gaan stap. Ek het die stiltes ingedrink — net my voetstappe en die geluide van die bos. En toe… daar’s hy!
’n Vinnige flits van kleur tussen die takkies. Ek staan stil. Fokus. My asem stol…
Pink-throated Twinspot!
My hart het begin bons — dié voëltjie is uiters skaars in hierdie area. Ek het vinnig ’n foto geneem en toe dadelik vir oom Lourens gebel:
“Oom, oom gaan nie glo wat ek nou gesien het nie!”
Ek het teruggehardloop na die groep by die piekniekarea. Toe ek die foto wys, was daar ‘n stilte — toe ‘n uitbarsting van verbasing en bewondering. Die Twinspot het die hele groep se aandag gesteel. Vir voëlkykers is dit soos om ’n skat in die bos te ontdek.
Die pad af dorp toe was rustig, almal tevrede en moeg, maar met harte vol dankbaarheid.
My spesiale waarnemings vir die dag sluit in:
-
Knysna Loerie – elegant en helder in die groen
-
Grey Cuckooshrike – ‘n sagte grys skaduwee tussen die takke
-
Olive Bushshrike – geheimsinnig en skaars
-
Dusky Flycatcher – klein, vinnig, en pragtig om dop te hou
n Sondag in die Woud – Studholme Nature Reserve en Sederkrans
-
Wat ’n wonderlike Sondag! Nog voor die son heeltemal oor die horison geklim het, het ek en oom Lourens al diep in die koel skadu’s van Studholme Nature Reserve ingegaan. Die vroeë oggendlug was vars en gevul met die sagte roep van voëls wat die nuwe dag verwelkom. Binokulêre om die nek, kameras reg — ons was gereed vir ’n dag vol ontdekkings.
Ons het stadig begin stap langs die smal paadjies wat deur die pragtige woud kronkel. Die lig het hier en daar tussen die boomtoppe deurgefilter, wat die mos op die boomstamme laat gloei het. Oral was daar beweging — elke ritseling in die blare kon ’n voëltjie wees. Binne die eerste paar minute het ons reeds ’n ryke lys spesies gesien:
-
Olive Bushshrike – met sy kenmerkende groen en geel
-
Brown Scrub Robin – vinnig en bedagsaam
-
Pink-throated Twinspot – weer ’n vreugde om te sien na Saterdag se opwinding
-
Scaly-throated Honeyguide – vir my ’n baie spesiale lifer!
Die voëls het die woud lewendig gemaak met hul gesang, maar die diere het ook hul verskyning gemaak. ’n Rooiduiker het skelm tussen die bosse deurgestap en ’n trop bobbejane het ons op ’n afstand dopgehou, party in die bome, party op die grond.
Teen middagete het ons teruggegaan huis toe vir ’n heerlike ete. Vars brood, koue drankies, en natuurlik nog gesels oor die oggend se sightings — niks laat ’n voëlkyker langer glimlag as ’n suksesvolle oggendsessie nie.
Maar ons dag was nog lank nie verby nie.
Later die middag het ons weer op pad gegaan, hierdie keer met die doel om ’n bergpaadjie te volg wat al hoër en hoër die woud in lei. Die uitsigte het by elke draai beter geword. Skielik, tussen die bome, sien ons ’n Crowned Eagle — manjifiek en trots, hoog in die lig. Ons het lank gestaan en hom bewonder. Sy kragtige bou en intense blik is iets wat jy nie sommer vergeet nie.
Bo-op die berg het ons vir ’n paar minute net stilgestaan en die panorama ingedrink — onder ons het die dorp gelê, en die valleie het soos sagte, groen golwe uitgesprei. Die wind het deur die bome gesuis en dit gevoel asof die tyd stadiger beweeg.
Op die terugpad het ons vars luiperdspore gekry — duidelik en onmiskenbaar. Net die gedagte dat so ’n majestueuse roofdier dalk êrens in die omtrek is, het ons harte vinniger laat klop.
Terug by die huis het ons al die dag se avonture vir oom Lourens se vrou vertel. Sy was in ekstase oor ons waarnemings, veral die Crowned Eagle en die Honeyguide. Die aand het ons afgesluit met ’n gevoel van dankbaarheid — vir die natuur, vir die wonderlike geselskap, en vir ’n Sondag wat beslis in die geheue sal bly.
-
